Giden musmutlu bir kadındı, ardında bıraktığı ise kopkoyu bir yalnızlık hırkası giymiş adamdı.
Giden için kolaydır ardına bakmadan gitmek.
Kalan için zordur gidenin ardından çaresizce bakmak.
Kadın, mutluydu gündüz gibi.
Adam, mutsuzdu gece gibi.
Giden oldu mu hiç sizden?
Elini kolunu sallayıp...
Ardına dahi dönüp bakmayıp...
Kaldınız mı hiç içilmiş bir çay gibi?
Iskartaya çıkmış bir eşya misali...
Son dakika golüyle şampiyonluğu kaçırmış bir takım gibi...
Yenildiniz mi hiç?
Kaybettiniz mi?
Adam, kaç gün olmuştu terke uğrayalı...
Kaç gece olmuştu uyumayalı...
Adamın ölümü düğün gecesiydi kadına.
Bir mutluluk ki sormayın.
Bir neşe ki düşman başına...
Doğruldu terke maruz kaldığı yerden.
Böyle devam etmeyecekti yaşamı.
Söz tabancasını öldürücü terk edilmişlik barutuyla doldurdu ve can alıcı cümleyi namluya sürdü:
‘Sen yoksan çay var.’ diye.
Bunu göğe haykırdı ilk.
Sonra cümle aleme...
Havaya, suya, ateşe ve toprağa..
.İnsan defnedildiği yerde başlar dirilmeye.
Gömüldüğü yerde filizlenir tohum.
Umuttur bazen çay.
Yaşama tutunduğunuz daldır uçurumlarda bazen.
Herkesten sonra kalandır çay.
Teselli olandır.
Herkes gittikten sonra sizinle başbaşa kalandır.
Gerisi yalandır.
Göğsünü gere gere söylüyordu adam, avazı çıktığı kadar...
Görseydiniz adamı nasıl da ferahladığına şahitlik ederdiniz.
İçindeki zehri nasıl akıttığına...
Yarayı nasıl deştiğine...
‘Sen yoksan çay var.’
sağaltır kötürüm hisleri.
Giden gitmiştir dönmemek üzere.
Akı kara etmiştir, iyiyi kötü saymıştır.
Belki de mutludur kendi hesabınca.
Gidenin sancısı kalandadır.
Çay ilacıdır her şeyin, merhemidir.
Bu yüzden kalan çaya meyletmiştir.
Çaya sığınmıştır.
Bundan daha tesirli bir acı var mı insana?
Ya da daha sığınılacak bir liman?
aha beter bir yalnızlık...
Demli bir yalnızlığın ifadesidir bu.
Kaçak bir sevdanın sürgünü... ‘
Sen yoksan çay var.’
Gidersen git, tesellim çay...
Seni unutmak için...
Gidersen git, vazgeçilmezim çay...
Seni silmek için...
- - - -
