- Hangi reçeli seversin?
- Gül reçelini… -
Ağzının tadını biliyorsun. -
Yani.
Gül reçeli hafiftir, gül kokar ve kıpkırmızıdır.
Bütün güzellikleri ihtiva eder.
İçinde aşk var, özlem ve özgünlük…
Başka bir reçelden bahsetmiyorum, gül reçelinden bahsediyorum.
Güldüğünde dudaklarından sızan ve kalbime sürdüğüm reçelden…
Kaç gülün toplamıdır biliyor musun dudağında reçelleşen gülüş?
Ekmeği dudağına sıyırıp ziyan etmeden gülüşünü bir güzel yemek isterdim.
Gül ayında ve tadındayız.
Şibli’nin de gülü var, İbrahim’in de bülbülün de…
Biri canı yaralar, biri kalbi yakar, biri can alır.
Sen kokusuyla bana can veren gülsün, yeri geldi uğruma can verensin.
Hangi bağın gülüsün?
Hangi dağın rüzgârı?
Hangi kalbin ritmi?
Hangi dudağın gülüşüsün?
Hangi yaprağın kırağısısın?
Hangi kalbin ağrısı?
Gül reçelini seversin, ben de seninle gül reçelini severim.
Sevmek eyleminin çekimini yap desen bütün kiplerde ve şahıslarda seni sevmeye başlarım: Geçmiş zaman, içinde bulunduğumuz zaman ve gelecek zaman…
Şart kipinde, gereklilik, istek ve emir kipinde de…
1. tekil / çoğul şahıslarda da severim,
2. şahıslarda da…
İnsan sevince bütün çiçekler sevdiği oluyor.
Kalbi onunla doluyor.
Aklı o oluyor.
İzahı yok sevmenin, nedeni de.
Bilim bunu tanımlayamaz da ispatlayamaz da.
Çünkü hakiki seven ketumdur öyle deneye, ispata lüzum görmez.
Sevdi mi tüm benliğiyle sever ve bunu aşikâr kılıp ayuka çıkarmaz.
Katıksız ve katkısızdır gül reçeli.
Muhtevası gülden ibarettir.
Hem peygamber teridir gül, kutsallığı var.
Bir nevi kutsal bir dava gibi görüyor ve seviyorum seni.
Gülün ispatı rengidir, kokusudur.
Onu görenmeftunu olur, koklayan kendisini bir daha onsuz koyamaz.
Güle bandırılmış kadın, sen mevsimindeyim.
- Gül reçeli sever misin?
- Sorulur mu bu?
- Yani.
