Psikolojimiz için doğanın iyileştirici ve özgürleştirici bir yanı vardır.
Doğa bizi kentin karmaşasından, boğucu kaosundan koruma görevi üstlenmiş meleklerimizdir.
Kentin boğucu havasından biraz uzaklaşmaya ne dersiniz?
Türkiye’de son zamanlarda deniz ve güneş tatiliyle rekabet ederek gelişen karavan tatilinin en fazla rağbet edilen yerlerinden biri de Abant Gölü ve çevresi.
Sonbaharda doğanın tüm renklerini seyretmek için Abant Gölü ruhunuza şifa gelecektir.
Karavan tatilinin özgün ve özgür yapılacağının deneyimini yaşamak için kuzenim Fatma Kısakürek ile birlikte Abant’a karargâh gibi kurduğu karavanda keyifle geçirdiğim üç gün içinde Abant Gölü’nde her biri 10 kg’a yakın olan Abant sazanı avlamaya çalıştım.
Ama başarısız oldum.
Ne de olsa balıkçı değildik…
Gölün çevresi amatör bir balıkçı için oldukça konforlu. Balık avında sohbetlerine dahil olduğum balıkçılar ise karavan yerine doğayla bütünleşerek kurdukları çadırlarının hemen karşısında taptaze avladıkları Abant sazanının ızgara keyfi ömre bedel diyebilirim.
Balık keyfi sonrası yürüyüş rotamızı Bolu’nun güzide ilçesi Gerede’ye yakın olan Samat yaylasına doğru oluşturduk.
“Abant deyince ata binmek gerekir” diyerek elindeki yürüyüş değneğiyle tam yol ileri işaretini çaktı kuzen.
Hepimiz biliyoruz ki binlerce yıldır Asya’dan Anadolu’yu yurt edinmede Türklerin ayrılmaz parçası atlardır.
Atalarımız atlara çok kıymet verirdi.
Savaşlarda ve oyunlarda atlar çok önemliydi.
Abant Gölü’nün dingin sularını arkamızda bırakarak batmaya başlayan güneşe inat doğuya doğru Samat yaylasına doğru inek sürüleri arasında yola düştük.
Yaylanın gözümüzü yeşile doyduran doğası içinde ilerlerken yolda bir tabela gözüme ilişiyor.
Tabelada “At biniş alanına gider” yazısını takip ederek yaylaya ulaştık.
Ormanın içinde dört at bakıcısı ve doğal ortamlarında otlayan altı at bizi karşıladı.
Samat yaylasına gelip de ata ya da faytona binmeden dönmek olur mu hiç!
Biz faytonu değil, ata binmeyi seçtik.
Kişi başına 100 TL olan ücreti ödedikten sonra, adı “Prenses” olan bembeyaz kızımı seçtim.
Karadeniz’de olmanın havası bulaşmış gibi biraz huysuz olmasına rağmen yine de sakin durarak binmeme izin verdi.
Kırmızı kiremitten yapılmış toprak evler arasında yeşilin her tonu büyülüyordu.
Köy meydanında akan, atların, ineklerin su içmesi için yapılan çeşmede susayan Prenses suyunu içerken… çeşmede akan su sesi kulaklarıma, Ferdi Tayfur’un “Susadım çeşmeye varmaz olaydım” şarkısının notlarını yüklüyordu.
Gezinti sonrası at bakıcılarına kaç yıldan bu yana at binişi işi yaptıklarını sordum.
Aralarından üniversite mezunu olan Tayfun yaptıkları işin baba mesleği olduğunu 1989’dan bu yana yaptıklarını bir çırpıda anlatıveriyor: “Daha önce dedelerimiz bu işi eşekle yaparlardı.
Bu bizim bir kültürümüzdür.
Biz, aileden devir alırız. Yani baba mesleğini miras aldık.
Bundan iki yıl önce Büyükada’da faytonculuk yapıyorduk.
İstanbul Büyükşehir Belediyesi (İ.B.B) Büyükada’da faytonu kaldırıldığı için bizleri önce Abant Gölü’nün çevresinde at biniciliğine yönlendirdi.
Bolu Orman Müdürlüğü ise gölün çevresinde görüntü kirliliği olmasın, bizi insanların içinden daha doğal ortam diye bizi Samat yaylasında bulunduğumuz yere konumlandırdı,” derken memnuniyetleri yüzlerinden okunan at bakıcılarına veda edip yürürken düşündüm. Büyükada’da yasaklanan faytonculuk mesleği sona ermemişti.
Hem at bakıcıları için hem atlar için belediyeler işbirliği içinde organize olarak atları daha doğal ortamda ormanda yaşam alanı açmaları bir hayvansever olarak İ.B.B takdir edilmeyi hak etmişti.
Cemil Meriç, Bu Ülke eserinde atlarla ilgili güzel bir düşüncesine şöyle yer vermişti: “Kitaba harcadığımız parayı, atlar için harcadığımızla kıyaslarsak, yerin dibine girmemiz gerekmez mi?
Kitap sevene kitap delisi diyoruz, kimseye at delisi dediğimiz yok.”
Meriç’in dediği gibi ata kıymet veren at delisi belediyelerin ve belediye başkanlarının daha duyarlı olması dileğiyle Samat Yaylasını arkamıza alarak güneşin batışını izlemeye göle doğru inişe geçtik.
