İnsanoğlunun bu dünyaya kendisiyle birlikte getirdiği ilk şey gözyaşıdır. Gözlerini bu dünyaya açar açmaz dökülüverir gözlerinden emaneti bırakmak istercesine ancak bilmez ki bu emaneti bir ömür boyu saklayacaktır yüreğinde…
Mutluluğunda da hüznünde de onun en büyük sırdaşı olacaktır. Bu yolda kendisini yalnız bırakmayacak tek dostudur gözyaşı…
En onulmaz yaralarını iyileştimek için gecenin çöken karanlığını beklerken yalnızlığına şahit tutar gözyaşlarını…
Anılarıyla kucaklaşırken onunladır yine acısıyla tatlısıyla…
Gözyaşı, insanın gönül tövbesidir. Ne zaman hüzünlense dökülür ya gözlerinden işte o kirpiklerinden gelip yanaklarından süzülen o sıcacık katreler yüreğinin en derin ve sıcak yerinden gelir. Acısını, pişmanlığını, kederini neyi varsa onu bu dünyanın acılarına bulayan hepsini alıp götürür gönlünden ve orayı tertemiz eder. Tövbe ettirir yüreğine, bu dünyanın hüznüne kapılmasın diye. Ancak insanoğlu işte…
Ömrü boyunca kaç deda tövbe ettirir yüreğine bilinmez…
Dile getirilemeyen duygularının en güzel ifadesidir. Dil bazen ketumlaşır. Bir yumru gibi gelir oturur da boğaza düğümleyiverir orayı. Kelimeler kalır öylece boğazında… Öyle ağır gelir ki dile getiremezse nefessiz kalacağından korkar. O anda ömür boyu emaneti ve yoldaşı olan gözyaşı koşar imdadına. Hiçbir söz söylemeden sayfarlarca haykırır gözler…
Gözler ki kalbin aynası olarak bilinir ve yalandan bihabedirler. O saflıklar ki sözcüklerin yetersiz kaldığı anlarda her duyguyu içinde saklar. Öyle bir dili vardır ki herkes anlar az çok ne demek istediğini ama gönül ehli olanlar daha derindeki manayı kavrayıverir.
Bazen gizlediği anlamı ifade etmek için onları gözyaşlarıyla harmanlayıp döker yazıya kendi lisanınca…
İnsanın en mahremidir…
Bazen mutluluk anında, bazen üzüntünün en kasvetli anında, bazen yalnızlığın ağır yükünün yüreğe çöktüğü anda koşar imdada…
Demiştim ya gönlün tövbesidir gözyaşı, her tövbe ki yüreğe ferahlık verir ve yeniden doğmak hissi dolar insanın içine işte gözyaşı da ne varsa kalbi yoran hepsini alıp götürü ve bir rahatlama gelir ardı sıra. Yağmur sonra yeşilin en güzeline kavuşan ağaçlar misali duyguları en safına erişir ve yağmur sonra güneşle kol kola gelen bir gökkuşağı dolar gönlün her yerine…
Gözyaşı merhamettir…
Merhametin olmadığı bir yürekten akmaz…
Eğer dökebiliyorsanız hâlâ o pınarlardan birkaç damla, merhametinizi yitirmediniz demektir. Onun olduğu yere elbet rahmet de uğrayacaktır…
Gözyaşı güçsüzlük değildir…
Tam aksine aslında acziyetin üstünü örter ve kişiye güç verir. Toprak yağmura doymadan yeşerir mi, çiçeklenir mi dallar?…
Yine yeniden diriltir doğayı…
Süzülen her damla yüreğe düşecek olan cemrenin habercisidir!!!
